agonia
romana

v3
 

Agonia - Ateliere Artistice | Reguli | Mission Contact | ÃŽnscrie-te
poezii poezii poezii poezii poezii
poezii
armana Poezii, Poezie deutsch Poezii, Poezie english Poezii, Poezie espanol Poezii, Poezie francais Poezii, Poezie italiano Poezii, Poezie japanese Poezii, Poezie portugues Poezii, Poezie romana Poezii, Poezie russkaia Poezii, Poezie

Articol Comunităţi Concurs Eseu Multimedia Personale Poezie Presa Proză Citate Scenariu Special Tehnica Literara

Poezii Românesti - Romanian Poetry

poezii


 


Texte de acelaÅŸi autor


Traduceri ale acestui text
0

 Comentariile membrilor


print e-mail
Vizionări: 3272 .



UNA REFLEXION
poezie [ ]

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
de [Lionel ]

2008-04-05  | [Acest text ar trebui citit în espanol]    | 



Antes de ayer, ya hace milenios,
les rescataste aquellos consejos
que les diste con anterioridad
con sapiencia inmortal,
en días y noches desveladas.

Recordaron vívidamente la revista
hecha a las historias familiares,
en los patios, junto a los fogones,
con Andrómeda , la Vía Láctea
astros, asteroides y la luna misma,
como graves e inmutables testigos
iluminadores de aquellos rostros,
corazones, ensimismados en la noche.

Ayer, también en lo oscuro del tiempo
renaciste sin tribulaciones, ni oprobios
sólo con tu inmensa bondad y cariño
plasmadas en rollos y pergaminos
con tus palabras escritas por discípulos.

Hiciste vivir al hombre desde su infancia
sin temores, con tu nombre en sus labios
para hacerlos crecer en plenitud
abrazado de tu armónica naturaleza
para llegar a los túneles de luz
con tu propia tranquilidad.

En el hoy nuevamente te has liberado
de los grilletes enmohecidos por los siglos,
para revivir junto a quienes han seguido tus pasos,
de nuevo, siempre al borde mismo de tu sonrisa.

Has hecho libres de tu propio castigo, impuesto
por tu imperecedera justicia para oscurecer la mirada
de tus manos, de tus piernas en el desván aislado
de tu inmensa sabiduría guardada en sus memorias.

Desde el pretérito hasta hoy, han crecido
caminantes, solitarios a quienes ya no le importa
si sus pies desnudos pisan piedras de acantilados
la sequedad de la arena, donde crecen los cactus
o vagan pisando los musgos y líquenes antárticos,
sólo ellos han querido caminar entregando sus propios ojos
cuyas miradas se ha llenado con tus sapientes palabras
para que todos los hombres vivan un mañana con sol y tus mensajes.

¡Y, … son sólo ellos en quienes siempre se les deberá confiar
el crecimiento de la humanidad!

.  |










 
poezii poezii poezii poezii poezii poezii
poezii
poezii Casa Literaturii, poeziei şi culturii. Scrie şi savurează articole, eseuri, proză, poezie clasică şi concursuri. poezii
poezii
poezii  Căutare  Agonia - Ateliere Artistice  

Reproducerea oricăror materiale din site fără permisiunea noastră este strict interzisă.
Copyright 1999-2003. Agonia.Net

E-mail | Politică de publicare şi confidenţialitate

Top Site-uri Cultura - Join the Cultural Topsites!